O TEMPO ONDE SE VÍA.
Non tendo máis o tempo que se vía
O tanto que a mortallaa me trouxera
A vida noutro punto desespera
E mata en nascedouro a fantasía.
O corte se aproxima en agonía
E intenta unha palabra máis sincera
Rexendo o que se pensa e non impera
A morte toma a forma día a día.
Non quero a menor chance de futuro,
Soamente o que deberas aseguro
Marcando en sortilegio esta incerteza.
O vento se expandindo sen saber
Do canto podería en tal pracer
Deixando esta loucura feita en presa.
Nenhum comentário:
Postar um comentário