Quen me dera ...
Quería en saudade; traducise
o amor que un día tiven, e se desfixo,
Tería polo menos unha vez o encanto,
que o meu destino, contradisse.
Alguén que aínda puidese, e que me ouvise,
e mesmo o día a día repetise,
ou mesmo me mostrase insensatez,
O soño máis audaz ou imposible,
unha vontade en fantasía, unha tolería ...
Amargamente, o gusto do baleiro,
restando onde houbera un reto,
negando unha posible claridade.
Quería polo menos, nun instante,
poder ter esta gloria fascinante,
dun día eu che dicir: sinto saudade ...
marcos loures
Nenhum comentário:
Postar um comentário