TE AMO, TE AMO!

TE AMO, TE AMO!

Deitada nesta cama de hospital,
Brancos lençóis esconden a ferida
O amor que fóra antano magistral
Esconde os dissabores de unha vida

Que aos poucos vai chegando ao seu final
Esperando silente a despedida
A pena se mostrando capital
Retrata a realidade en van cumprida.

Signos vitais, mentiras encubertas
Oculta por debaixo das cubertas
Aquela que se deu sen máis preguntas,

Súa alma se declina agonizante,
e coa graza divina un belo instante
As nosas estarán, para sempre xuntas ...

Marcos Loures